In april/mei 2011 waren we met een flinke groep in Glastonbury om het Beltane feest te vieren.

Vrijdagavond kwamen we aan en konden we in de tuin van de pub nog genieten van een lekker maal. Dankzij Chryseis die eerder die dag was aangekomen en voor ons gereserveerd had.

Zaterdagochtend klommen we, hoe kan het ook anders, de Tor op. Altijd weer een thuiskomen. Heerlijk!
's Middags na het winkelen was het tijd voor een bezoek aan de tempel van de Witte Bron. Onze drums klonken machtig in het onderaardse gewelf en zo werd het weerzien met Herne gevierd.
's Avonds was de Beltaneceremonie en we genoten van dit uitbundige feest met haar sensuele aspecten. Na de meipaaldans en de sprong over het vuur gingen we huiswaarts waar we samen ons gekochte eten en wijn nuttigden. Heel gezellig.

Zondagochtend na onze heerlijke cappuccino bezochten we de Chalice Well waar op het middaguur een ceremonie plaatsvond bij de Head of the Well. Na een rustgevende meditatie staken we over naar de White Spring waar we onze drums weer lieten zingen voor Herne.

De verdere middag werd rustig doorgebracht en Ineatum en ikzelf hielden een goed gesprek en legden een kaartje in de tuinen waar we lekker in het zonnetje zaten.

’s Avonds kwamen we terecht bij de Italiaan en daarna ging een aantal vrouwen van de groep naar de Moonlodge, terwijl de anderen alvast thuis gezellig aan de wijn begonnen.



Maandagochtend werd door zeven mensen het labyrint van de Tor gelopen. Er waren geen dieren dit keer en dus ook geen uitwerpselen, maar het waaide ontzettend hard op de bovenste niveaus.
Laat in de middag konden we na vijfeneenhalfuur labyrint bijkomen in ons blauwe hoekje. Het eten smaakte weer prima en ik kreeg een prachtige labyrinthanger van de groep, waar ik heel blij mee ben. Echt superlief!
Vroeg in de avond liepen we naar de onderaardse tempel voor een Nieuwe Maanmeditatie. We mochten helpen met de kaaarsen aansteken.





Dinsdagochtend wandelden we naar Gog en Magog, waar we onze offerrandes achterlieten en in het zonlicht deze heilige bomen eerden met onze drums.
's Middags ondergingen we een ontspannende New Moon healing in de Godinnentempel en daarna waren we weer in de tempel van de Witte Bron te vinden. In de complete rust, toen ik er aankwam, viel ik bij Herne in slaap.
's Avonds had een aantal van ons zich aangemeld voor een tantra workshop die plaatsvond in de Goddess Hall. Het bleek een vergissing want het was erg saai en voegde niets toe. Terug bij de anderen hebben we er uit baldadigheid over zitten te grappen en te grollen.





Woensdagochtend was het kerkhek naar het kleine labyrint open en we namen de gelegenheid te baat om elkaar erdoor te loodsen, uiteraard samen met onze drums. Na onze ochtendkoffie was het tijd om Chryseis uit te zwaaien.
's Middags genoten we intens van onze privésessie in de tempel van de White Spring. Wat was dat geweldig en wat een energie! Dit zou ons nog lang heugen. We sloten af met een Beltaneritueel voor de tempel en voor elkaar.
's Avonds tijdens het eten hielden we een minuut stilte voor de oorlogsslachtoffers en later verbonden we ons met de drumcirkel van Jana. In haar overvolle wonderkamer klonken haar chants en drums en we deden vol overgave mee. Heerlijk.

Dodnerdagochtend stond de wandeling naar Weary'all Hill op het programma. De oude, zwaar beschadigde Holy Thorn was gelukkig weer aan het helen en de vortex was goed voelbaar.
's Middags werd er lekker gewinkeld in het gezellige centrum.





Vrijdagochtend om 10.00 uur kwam de taxi ons halen om ons naar Stanton Drew te brengen. Het voelde als oeroude Heilige grond en Ineatum en ik volgden energetisch vanaf de grote cirkel de doorgang naar de inwijdingscirkel alwaar we uiteindelijk de vijf elementen hebben gedrumd. Om zo deze mooie plek te eren. We zagen de beelden van weleer in ons hoofd opkomen. Wat een indrukwekkende stenencirkels. Na drie heerlijke uren werden we naar het vliegveld gebracht en sloten we de Beltaneweek af. Met weer een prachtige Avalon-ervaring rijker. Bedankt lieve mensen, voor dit mooie avontuur samen. We will meet again in Avalon. So mote it Be!

PERSOONLIJKE BELEVINGEN

Ik ging de Glastonburyervaring onbevangen in. Ik was van plan om me open te stellen en het maar allemaal te laten gebeuren.
Een van mijn doelen was om in ieder geval het Labyrint op de Tor te lopen en om het graf van Dion Fortune te zoeken. Ik was trouwens een beetje verbaasd dat er niet zoveel mensen in de groep waren die wisten wie ze was.
De reis naar Glastonbury was voor mij al wat spannend, het was de eerste keer in een vliegtuig. Uiteindelijk viel het wel mee, net een soort achtbaan. De landing vond ik vervelend door de druk die er op mijn trommelvliezen kwam te staan. Na een goede maaltijd en wat kennismaken met de groep in de Mitre Man was het tijd om te rusten in de Bed and Breakfast.
De 1e dag. Beltane. We zijn via het betonnen pad de Tor opgelopen. In eerste instantie dacht ik dat het wel mee zou vallen die wandeling, maar ik kwam er al snel achter dat het behoorlijk zwaar was. Dat was een eerste confrontatie met mezelf; ga er in Glastonbury nooit van uit dat iets meevalt. De Godin houdt ervan om je voor een uitdaging te zetten. Het bereiken van de top en de weldadige rust was een mooie beloning. Wat een uitzicht, wow. Op de 1e dag heb ik ook van het water van de Chalice Well en de White Spring mogen proeven. We zouden hier nog regelmatig terugkomen.
Beltane viering in de Goddess Hall. Zoveel mensen bij elkaar in een relatief kleine ruimte. Zoveel mensen die tegelijk in- en uitademden. Het was indrukwekkend. Het werd nogal krampachtig toen we moesten zitten. Ik voelde vrijwel direct dat mijn linkerknie begon te protesteren en ik dacht dat ik hier de rest van de avond last van zou blijven houden. Ik was verbaasd dat ik nergens last van had toen we weer buiten kwamen. Een vreemd Glastonbury effect wat ik nog wel vaker tegen zou komen. Het feest buiten om de meipaal vond ik zelf nogal massaal. Toch was het knap van de organisatie om dit allemaal in goede banen te leiden.
De 2e dag. Een rustige dag met een bezoek aan de Chalice Well. Wat een mooie rustige plek is dat. Ik heb hier een hele goede meditatie kunnen doen, voordat we met de groep gingen mediteren. Ik laat in mijn meditaties altijd energie van de kosmos en van de aarde door mezelf stromen. Thuis plaats ik altijd een pentagram cirkel om me heen. Dat was hier niet nodig, de plek was zo vredig dat negativiteit hier geen mogelijkheid heeft om zich te kunnen manifesteren. De kracht van de energiestroom in mijn persoonlijke meditatie was enorm. Ik voelde zelfs een Taukruis van energie van rechter- naar linkerschouder en van mijn hartchakra naar de Aarde. Ik kan je vertellen dat ik dit nooit eerder had gevoeld. Een hele bijzondere plek die ik voor altijd in mijn hart meedraag.
De 3e dag. Het Labyrint om de Tor. Het was soms zwaar, soms confronterend soms was het makkelijk. Het was vijf en eenhalfuur, en zeker 20 kilometer.
Op level 3 hoorde ik de stem van mijn moeder die me terug naar de aardse prut wilde lokken waar ik met heel veel moeite ben uitgekomen. Aan de andere kant voelde ik mijn Godin Dana die me uitnodigde om mijn spirituele pad verder te volgen. Ergens op dit level zag ik drie wezens, twee klein en een groot en ze leken wat op die bekende grijskleurige buitenaardsen. Ze keken me niet aan.
Level 2 liep voor mij behoorlijk makkelijk. Ik kreeg wel een inzicht. Kijk uit dat je met het volgen van je droom geen luchtkasteel bouwt. De kans is dan groot dat je heel diep in de aardse modder terechtkomt, zover dat je er niet meer uitkomt.
Level 1, het aardse niveau. Wat heb ik me hier innerlijk kwaad gemaakt zeg. Overal obstakels, takken, struiken, brandnetels en korte zeer steile klimmetjes. Het was door die kwaadheid en koppigheid dat ik door kon gaan, de aarde had me wel te pakken met wat brandnetel- en doornstruikschade.
Level 4. Het niveau van het hartchakra. Hier kwam de herinnering aan pijn in zaken van vertrouwen en liefde omhoog. Ik zette mijn stappen soms verkeerd en zwikte een beetje mijn enkel. Oftewel, in het verleden ben ik soms pijnlijk gestruikeld in liefdeszaken.
Level 7. Dit was geen pad. Dit was met handen en voeten langs een berghelling klauteren, en ik maakte me ontzettend veel zorgen om mijn lieve vrouw Tuala die achter me liep. Dat zorgde ervoor dat ik zelf regelmatig mijn voeten te onstabiel plaatste. Er was voor mij echter wel hulp van de wind die om me heen waaide.
Level 6. Een goed te volgen pad voor me. Ik werd me bewust van de hoogte waarop ik me bevond en dacht dat een val wel erg diep en pijnlijk zou zijn. Daarom plaatste ik mijn schreden doordacht en met concentratie.
Level 5. Hier werd ik me bewust van de emotionele last die ik vasthoud doordat ik er bijna nooit over communiceer. Ik voelde een bekende pijnplek in mijn onderrug. Een duidelijke les die me leert om meer over mijn emoties te praten. Hier hoorde ik ook dat Gadesha het labyrint blootvoets liep. Ik vond dat ontzettend dapper van je en geef je nogmaals mijn respect hiervoor. Vanaf level 4 hoorde ik het mooie nummer the River is flowing in mijn hoofd.
Later, na de Tor genoten we van onze welverdiende rust in de Blue Note.
Tijdens de Dark Moon meditatie was er ook iets bijzonders gebeurd. Deze vond plaats in de White Spring grot. Ik besloot om aan de linkerkant van de grot te mediteren en met mijn innerlijke visie zag ik een vrouwenfiguur in wit priesteressengewaad voorbij komen. Ze gaf eenieder die op het bankje zat een blessing. Ik kreeg een symbool te zien waar ik in het vervolg op mag mediteren. En een nat pak omdat ik niet erg stabiel op het bankje zat. De Godin houdt wel van een grapje. Twee dagen later liet Oiram ons een foto zien van de plek waar ik mediteerde. Er stond duidelijk een Deva in het wit op en verscheidene andere doorzichtige figuren.
Er is nog veel meer te vertellen, zoals het horen van drums tussen 3.30 en 6.27 uur in de nacht. Orbs in de slaapkamer. Orbs in het restaurant. Een mooie genezingsessie in de Goddess temple, maar wat ik vooral wil zeggen is de opvang in een hele fijne groep. Zoveel begrip en liefde en vrede en ruimte voor elkaar heb ik zelden gevoeld. Dat maakt de Glastonbury reis voor mij tot nu toe de meest speciale reis ooit.
Het graf van Dion Fortune hebben we gevonden (met z'n vijven) maar daar dit een quest is vertel ik het niet. Natuurlijk mag ik de tachyoneninwijding die Oiram, Gadesha en Arwen ons gaven ook niet vergeten.

That's it. Love, Peace and Blessings van Kitana

 

Voor mijn vertrek naar Glastonbury had ik thuis een engelenkaart getrokken met als thema wat dit jaar centraal zou staan op mijn reis. Het werd de kaart Verzorgen en opvoeden waarbij de aandacht voor het innerlijke kind en het maken van plezier centraal staan. Achteraf kan ik deze kaart geheel plaatsen en heb ik ontzettend veel plezier gehad en een hoop zaken mogen verwerken, loslaten en integreren waardoor juist mijn innerlijke kind weer ruimte heeft gekregen om er te mogen zijn!
Er is veel gezongen, gedanst en gedrumd! Heerlijk om hier in op te kunnen gaan en alle emoties de vrije loop te kunnen laten, jezelf te uiten en vooral plezier te maken en het leven in zijn volheid te vieren! Door deze reis en de workshop van Jana Runnalls verslaafd geraakt aan drummen. Daar ga ik absoluut meer mee doen!

De energieën van Beltaine waren duidelijk voelbaar en kwamen meerdere keren in verschillende facetten en gebeurtenissen aan bod. Zowel de vrouwelijke als de mannelijke energieën dienden zich aan en waren onvermijdbaar aanwezig om beiden hun eigen plekje op te eisen en te worden geïntegreerd. Apart om beide energieën te ervaren tijdens deze periode in het jaar.

Ik heb dit jaar vooral aandacht mogen schenken aan het terugvinden en integreren van het mannelijke stukje in mezelf. De God Herne kwam tijdens het drummen in the White Spring hard binnen en eiste onomstotelijk zijn plek op. Wow, geheel onverwacht maar tegelijkertijd heftig en mooi. Het mag er weer zijn en is in de reis meerdere malen voorbij gekomen en is in mijn hart mee naar huis gegaan.

Evenals andere jaren heb ik onwijs genoten van de sfeer en fijne energie van Glastonbury, de bijzondere plekken als the Holy Thorn, the Chalice Well en de Tor en niet te vergeten de leuke winkeltjes met snuisterijen en de heerlijke cappuccino met carrotcake bij the Blue Note!

De grootte van de groep was in het begin wennen voor me maar bleek al snel vol liefdevolle mensen te bestaan die elkaar ruimte gaven of een schouder op de moeilijke momenten. Zeer waardevol om met gelijkgestemden zo'n mooie week te mogen beleven en allen hebben een plekje in mijn hart!

Tijdens de vele vrouwelijke activiteiten waaronder vooral de Moonlodge bij de Goddess Temple, werd een intense band gecreëerd tussen de vrouwen uit de groep. Wat een power zit er in ons vrouwen en wat een sterke wezens zijn wij toch! Geweldig om dit te mogen realiseren en voor altijd in mijn hart te mogen meedragen. Ook het vrouwelijke aspect heeft in veel activiteiten centraal gestaan en bij mij een verdere innerlijke verdieping en acceptatie gebracht.

Er waren deze week vanwege de viering van Beltaine vele activiteiten, workshops en ceremonies. We hebben er aan een hoop deelgenomen en onze groep telkens duidelijk op de kaart gezet, al was dit telkens gewoon zoals het gebeurde. We hebben op vele plekken en vooral bij the White Spring onze liefdevolle energie kunnen achterlaten. Daarnaast was het waardevol om te merken dat we met al onze kennis en ervaring een toegevoegde waarde hebben mogen leveren voor anderen.

Het is moeilijk om het meest bijzondere van deze reis aan te merken, er waren zoveel dingen die zijn gebeurd of bijzonder waren om te mogen ervaren. Een greep uit de meest bijgebleven momenten zijn voor mij wel de drumsessies bij het altaar van Herne in the White Spring, de Moonlodge, de Healing bij the Goddess Temple en de Tachyon inwijding!! Ik kijk met veel waardevolle herinneringen terug op de reis en de liefdevolle mensen uit de groep!

Amitola

 

We gingen met een groep van veertien heksen naar ons geliefde Avalon.
Het was voor mij weer een intense ervaring; mijn grootste ontmoeting was wel bij de Witte bron en wel die met Herne. Heb er steeds moeite mee gehad om de God bij mij toe te laten en had de moed eigenlijk al opgegeven,
maar Cathain zei tegen mij "ik zal je de God laten ontmoeten met Beltane"
en ik dacht So mote it be.
 
Nou ik heb Hem dus eindelijk ontmoet; hij kwam op mijn getrommel af in zijn rijk. Het voelde eigenlijk meteen goed voor mij en heb Hem dus ook bedankt dat hij er was voor mij en heb veel met hem besproken.
Hij gaf me kracht en liefde op mijn pad.
Ik wilde ook steeds weer terug naar Zijn plek en heb dat zeker gedaan.

Ook in de Godinnentempel ben ik nog dichter bij mijn Godin gekomen; het was voor mij als een tedere omarming, een thuiskomen.
 
Het was een zeer spirituele reis voor mij waar ik weer veel van geleerd heb.
Ik ben dan ook dankbaar dat ik zo dicht bij mijn Godin en Herne heb mogen zijn, een hele week lang en ben mijn medeheksen zeker ook dankbaar. Iedereen was er voor elkaar we hebben samen gelachen, getrommeld, gehuild
en vooral genoten.
Ik mis je Avalon maar kom gauw weer bij je terug.
In perfect love and perfect trust,
Arwen

 

Het labyrint bestaat uit zeven lagen omhoog en zeven lagen terug. De lagen staan voor de chakra's en door deze in stilte te lopen kom je in contact met je onderbewuste. Je komt het labyrint binnen op het 3e chakra, in het element vuur, "heel toepasselijk" denk ik nog maar al heel snel ben ik in mijn eigen wereld en vervaagt de realiteit om mij heen. Ik zie wel wat er gebeurt maar het lijkt net of ik geen deel meer uitmaak van de wereld buiten het labyrint. Heel bijzonder om dat te mogen ervaren. Mijn aura is helemaal open en ik hoor de Godin van Avalon eigenlijk al heel snel tot mij praten. "Loop over Mij met blote voeten, voel Mij zoals ik jou kan voelen" zegt Ze en al snel zijn mijn schoenen uit en voel ik Moeder Aarde onder mijn voeten kriebelen.
Ik voel het leven kriebelen door het gras tussen mijn tenen, de wind van Haar gedachten blaast door mijn haar en de warmte van Haar lichaam maakt contact met mij door de opgewarmde aarde. Brandnetels prikken in mijn voeten en doen mij beseffen dat ik leef en mag voelen terwijl de losse takjes en doornen mij juist vertellen dat zij het verleden zijn. Mijn zintuigen staat super scherp en de Lady van Avalon blijft maar tegen mij praten. Ze vertelt mij over het leven, over plezier en verdriet. Ze laat me visioenen zien van toekomst en heden. Ik wandel het labyrint dan ook met alle liefde die ik voor Haar voel en Zij laat haar liefde nog meer zien.
"Vetrouw mij, zoals ik jou vertrouw" roept Ze tegen mij als plotseling de angst boven aan de top van de Tor toeslaat. De wind blaast met enorme kracht om ons heen en het pad dat er ooit was, is niet meer terug te vinden. De helling is zo steil dat ik mij aan de grassprieten moet vasthouden om mijn balans te vinden om niet naar beneden te vallen.
Op level 5 laat Zij mij boos worden. Level 5 correspondeert met het keelchakra. Nog nooit heb ik zo hard gegild om toon te geven aan mijn boosheid en frustraties die ik tegen ben gekomen omdat het pad waarop wij liepen alleen maar uit netels bestond. Mijn voeten branden en in plaats van "au " te zeggen stapelde de frustratie zich op en op.... Het is dan ook heel herkenbaar voor mijn dagelijkse manier van omgaan met frustraties. De Godin laat mij zien en voelen wat het met je doet als je het niet uitspreekt, ik ben Haar dan ook dankbaar voor alle lessen die Zij mij gegeven heeft in de vele uren die ik met Haar heb doorgebracht.
Mijn innerlijke lijn met de Godin is nog nooit zo sterk geweest dan daar op de Tor. De urenlange gesprekken die daar gevoerd zijn, hebben een diepe indruk op mij gemaakt. Zelfs als ik nu in gedachten weer in het labyrint stap en aan een bepaald level denk, komt Zij weer naar mij toe en herhaalt Zij haar wijze woorden.

Nu ik weer thuis ben mis ik de magie van Avalon maar de Vrouwe van de Appelbloesem zit diep in mijn hart. Zij heeft daar een mooi zacht plekje gevonden waaruit Zij mij helpt om mijn weg hier in dit aardse leven te vinden. Of ik ooit nog het labyrint ga lopen? Ik denk het wel, ik hoop alleen dat het pad door de jaren heen nog wel zichtbaar zal zijn. Het wordt niet onderhouden door de gemeente wat natuurlijk heel erg jammer is maar aan de andere kant...
Is dat niet de essentie van "the Mists of Avalon".
Dwars door de nevelen en alleen te vinden door hen die echt op zoek zijn naar Haar.

Gadesha

 

Ik heb een geweldige week gehad in Glastonbury. Ik vind mezelf achter mijn computer en het gevoel komt helemaal terug, alleen het verwoorden van dat gevoel gaat erg moeilijk. Dus ben ik uiteindelijk begonnen bij het begin, daar waar ik in een week tijd mijn koffer drie keer in- en uitgepakt heb om vervolgens alles weer over te laden in een andere koffer. Gaandeweg ging het beter en gaven mijn vingers woorden aan mijn gevoel. Ik wil één moment met jullie delen. Het moment waar het voor mij begon.

Zondag wilde ik een rustig dagje houden. De dag daarvoor was een leuke maar drukke dag en ik dacht ik heb nog zes dagen de tijd, dus even een dagje rustig aan. We gingen met een aantal van de groep naar de White Spring. Een mooie plek, een mooie grot met daarin een waterbron, een Herne-tempel en een Gaia-tempel. Ik liep naar binnen en een aantal mensen van onze groep waren bij Herne aan het drummen. Ik ging ook bij Herne zitten en sloot mijn ogen. Ik opende mijn ogen en voor ik het wist barstte ik in huilen uit. Ik wist niet wat me overkwam maar liet het komen. Een bepaalde energie gierde door mijn lijf, opgewekt door de drums, aangewakkerd door de chants die gezongen werden.

Diepgewortelde blokkades werden opgeheven, verdriet wat opgesloten zat wist te ontsnappen. Ik hoorde een mannenstem chants zingen gevolgd door een vrouwelijke stem. De drums gingen harder en sneller en mijn ademhaling ging mee, mijn tranen bleven komen. Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb maar ineens keek ik op en stond één iemand van de groep voor me, ik heb haar een tijdje vastgehouden en met dat het drummen minder werd zakte mijn gevoel ook weer.
Ik heb ter afsluiting nog even alleen gedrumd bij Herne en ben naar buiten gegaan.

Dit was een hele bijzondere ervaring. Dit was voor mij het begin. Het begin van de reis naar binnen, voor ik door kon gaan moest er een hoop opengemaakt worden. Toen ik daar zat hoorde ik Herne zeggen 'neem mij in je, voel mij' en dat heb ik dan ook gedaan. De dagen hierna waren mooi, bijzonder maar emotioneel heel zwaar. Maar de opening in White Spring zal ik nooit vergeten.

White Spring wordt door velen gezien als een plek waar veel negativiteit hangt. Het klopt dat er veel gebroken mensen komen en die energieen blijven daar hangen, de energie is per definitie niet negatief. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar alleen maar positieve ervaringen heb mogen beleven. Daar zijn mijn deuren open gegaan, daar ben ik mijn reis naar binnen begonnen, daar heeft mijn mannelijke kant ruimte gemaakt voor de vriendschap met mijn vrouwelijke kant. Volledige balans is er nog niet maar ze hebben elkaar leren kennen en ze vinden elkaar lief en ik weet zeker dat ze ooit nog gaan trouwen:-)

Het was een mooie week, met vele mooie ervaringen en een bijzondere groep mensen.

Brightest Blessings
Brenya

 

Op weg naar Glastonbury we zijn deze keer met een groep van veertien spirituele personen we hebben er allemaal heel erg naar uitgekeken en het zal voor een ieder weer een magisch avontuur worden met heel veel speciale momenten en avonturen op spiritueel niveau.
Het is voor Ineatum en mij onze tweede keer dat we in Glastonbury zijn. We zijn speciaal hier naar toe gegaan om Beltaine te vieren, geweldig om dit te mogen ervaren in het oude land van Avalon.
Moet je voorstellen, Beltaine vieren in het Land van Avalon samen met zoveel gelijkgestemden, wat een power dat zal geven.
Het was zo geweldig dat het eigenlijk niet met woorden te bevatten is.
Nadat we samen met vele anderen Beltaine hebben gevierd merk je bij iedereen de opgewonden sfeer, het is hier echt geweldig, zoveel mensen die de Godin en God eren.
Maar ik kom hier niet alleen om Beltaine te vieren, ik ben hier ook om een eerbetoon te brengen aan de drie monniken die hier in Glastonbury zijn opgehangen bij de Tor van Glastonbury.
Mijn opdracht was om bloemen op de plaats te leggen waar destijds in 1539 deze drie monniken van de Glastonbury Abbey bij de Tor in Glastonbury zijn opgehangen.
Ik wist nog niet goed hoe ik dat zou gaan doen, de reacties van de anderen waren best wel positief en ze wilden best wel meegaan.
Maar we hadden een erg druk programma voor deze dagen en ik kon er ook niet goed bij komen wanneer ik dit nu precies moest gaan doen.
Mijn verhaal begint eigenlijk een dag eerder, we hebben heerlijk gegeten bij de Italiaan en besluiten bij de lokale supermarkt wat boodschappen te doen om daarna heerlijk samen met zijn allen te tafelen en eventueel een Tarot kaartje te leggen.
Als we op weg gaan naar de supermarkt besef ik eigenlijk hoe verschrikkelijk moe ik ben, sterker nog, ik lijk wel dronken terwijl ik niets gedronken heb.
Ik loop eigenlijk doelloos verloren door de supermarkt met een leeg mandje een beetje te dwalen totdat Cathain mij roept of ik al iets gevonden heb.
Eigenlijk wilde ik maar één ding: zo snel mogelijk naar onze kamer in de Dragonfly en gaan slapen, zo moe was ik.
Ik dacht nog, dan zal het wel komen door de bijzondere drumervaring die we beleefd hebben in de tempel van Herne. Immers toen we daar aan het drummen waren moesten er vele mensen huilen vanwege de geweldige impact die de drums hadden op de menselijke geest. En dat samen met deze magische plek, het ging door alle emoties heen, het was onvoorstelbaar mooi en magisch.
Maar door de vermoeidheid geveld besluit ik maar heel vroeg naar bed te gaan, om het maar zo te zeggen, gelijk met de kippen op stok te gaan. Het idee om naar de Tor te gaan had ik even in de koelkast gezet, ik had er gewoon niet de puf voor voelde ik. Dat kon later deze week ook nog, immers we zouden hier tot vrijdag blijven.
Ik val deze avond als een blok in slaap en als Ineatum later naast me kruipt kan ik alleen nog maar mopperen dat ik heel erg moe bent en dat ik rust nodig heb.
Maar het loopt allemaal toch wat anders dan ik dacht. Ik word later die nacht wakker, het is 03.00 uur in de nacht en iedereen is in diepe slaap.
Ik lig nog in bed en denk, ik moet verder slapen maar telkens gaat er door mijn hoofd heen: je kan nu best wel op weg gaan naar de Tor om je ritueel van eerbetoon met bloemen te brengen.
Ik denk nog: nou mooi niet, het is immers nog donker buiten en welke idioot gaat dan op weg naar de Tor om bloemen te brengen.
Daar komt dan nog bij dat ik een hekel heb aan vroeg opstaan, dus kreeg ik steeds weer die stem in mijn hoofd van, ben je gek slaap lekker door, je ritueel kan je ook later op de dag doen. Trouwens, op de Tor is geen verlichting en het is best een heavy pad om dan te lopen. Maar ik blijf klaarwakker en kan het idee niet meer loslaten dat ik op weg moet gaan.
Dus besluit ik eruit te gaan om toch naar de Tor van Glastonbury te gaan.
Mijn vrouw is inmiddels ook wakker geworden en vraagt of alles met me wel goed gaat, dit gedrag van mij is haar helemaal onbekend.
Ik vertel haar dat ik wakker ben geworden met deze opdracht in mijn hoofd, en ze vraagt of ze mee moet gaan. Maar ik voel dat ik dit toch echt alleen moet doen.
Ik kleed me aan en maak me reisvaardig, hang mijn drum om mijn nek en als ik later de deur van ons pension achter me dichttrek besef ik dat het nog steeds heel erg donker is. En verdwijn ik in de duisternis van de nacht.
De straten van Glastonbury zijn allemaal verlaten als ik op weg ga, er hangt een serene stilte en ook ik krijg een gevoel van rust over me heen.
Het is vreemd en toch zo vertrouwd om alleen in de nacht door een stad te lopen als Glastonbury, het oude land van Avalon.
Terwijl ik door de straten van Glastonbury loop probeer ik te beseffen hoe erg het destijds geweest moest zijn voor deze monniken van de Glastonbury Abbey. Mijn gedachten dwalen af naar de namen van de monniken en het waarom ze ter dood waren veroordeeld

Arthur (kloosternaam: Richard) van Glastonbury (ook Whiting). Hij was abt van het beroemde klooster Glastonbury.
Rond 1530 wilde koning Hendrik VIII een aparte Engelse Kerk, omdat de Paus van Rome zijn vierde huwelijk niet wettig wilde verklaren.
Zo ontstond de Anglicaanse Kerk. Arthur bleef trouw aan Rome. Tezamen met twee broeders Roger James en John Thorne werden zij voor straf opgehangen, gevild en gevierendeeld.

Steeds heb ik het gevoel alsof ik niet alleen ben; elke keer als ik achterom kijk zie ik niemand maar toch voel ik dat er iemand of iets met me meeloopt.
Ik probeer me af te stemmen, wat had deze stem mij te zeggen, was het de stem van Richard Whiting?

Als ik langs de oude muren van de Abbey loop zie ik langs de muur wat bloemen staan ik pluk ze en dacht daarbij nog, grappig een stukje hereniging van een oud eergevoel.
Naarmate ik verder op weg ben wordt het langzaam lichter, de dag begint aan te breken. Ik pluk onderweg nog meer bloemen en heb inmiddels een aardige bos verzameld. Ook voel ik een energie alsof de drie monniken toen al beseften dat hun einde dichtbij was, het was alsof ze afscheid van de aarde aan het nemen waren, het gaf me een gevoel van een vreemde rust.
Als ik na enige tijd aan de voet van de Tor sta, begin ik het benauwd te krijgen, het is alsof ik bijna geen lucht krijg en dat terwijl ik nog moet gaan beginnen aan de lange klim van de Tor. Terwijl ik mijn drum uitpak, kijk ik over het prachtige land van Glastonbury, hoe mooi vredig en rustig het er nu is.
Voor mij is Glastonbury de plaats waar alle religies samenkomen, immers Glastonbury staat ook op de leylijn van Michael en Mary.
Michaël- en Maria-energiebanen (lijnen). Deze kronkelende drakenpaden van heilige mannelijke en vrouwelijke energie kruisen zich op drie verschillende plaatsen in Glastonbury: in de abdij, de Chalice Well en Glastonbury Tor.

Als ik mijn drum heb uitgepakt stop ik de bloemen in de drumtas, ik wil niet dat ze beschadigen, en begin ik mijn reis naar boven, op weg naar de top van de Tor. Ik besef dat ik me opeens weer het oude ritme begin te herinneren, ik sla weer een maat met twee drumsticks boem boem boemboem.
Op weg naar de top hoor je mijn drum door de dalen van Glastonbury galmen, het is bijzonder magisch als ik achterom kijk en in de diepte de lichten van Glastonbury zie. Bij elke stap die ik hoger kom wordt de tegenwind sterker en sterker, de wind giert letterlijk door mijn kleren heen en ik hang bijna voorover in de wind, zo sterk is de wind deze nacht. Ik loop ook echt met gebogen hoofd tegen de wind in om mijn hoed niet te verliezen en ik moet nog een heel stuk lopen vooraleer ik boven ben.
Van mijn benauwdheid en gebrek aan lucht die ik had aan het begin van de Tor merk ik nu niets meer. Ook voel ik dat ik niet alleen ben maar ik kan nog steeds niet goed benoemen wat er om mij heen is. Het is heel anders dan de vorige keer, toen zag ik echt wat er destijds gebeurde... lang lang geleden.
Nu voel ik wel een aanwezigheid van iets. Het voelt aan als vertrouwd en ondefinieerbaar fijn maar het meest ben ik bezig met de wind die steeds sterker wordt. Als ik uiteindelijk op de plaats aankom merk ik dat ik het weer heel benauwd krijg, het wordt zelfs zo erg dat ik bijna mijn longen uit mijn lijf hoest en het snot mijn neus uitloopt zonder dat ik er wat aan kan doen.
Ik trek een cirkel om de plaats waar destijds de monniken zijn opgehangen en roep de 4 windrichtingen aan. Ik maak een verbinding tussen aarde en hemel en vraag om liefde en respect te sturen naar deze plaats. Ik leg de bloemen op drie plaatsen neer die ik in mijn gevoel had doorgekregen, vlak naast elkaar.
Bijzonder, bedenk ik, een priester van de oude religie die een blessingsritueel doet voor drie monniken.
Vroeger zou ik gelijk op de brandstapel beland zijn of ook opgehangen. Maar het is zoals het is en daar sta ik dan, boven op de Tor. Bij elke plaats denk ik aan broeder Roger James, broeder Richard Whiting en Broeder John Thorne.
Bij elke plaats zou ik het liefst een kruis of gedenksteen willen neerzetten met hun namen om ze nooit te laten vergeten, net zoals op de foto die ik maakte in de vrouwenkapel van de grote Abbey. Misschien zal dat ooit gedaan worden, wie weet.
Het is zo vredig stil. En ook in mijzelf voel ik opeens een serene rust neerdalen, alsof iemand mij vertelt: het is gedaan, het is klaar.
Ik maak een poort in de cirkel en sluit de cirkel achter mij, ik heb het gevoel dat ik de cirkel niet mag verbreken of opheffen. Waarom is nu niet belangrijk maar het gevoel is net zo sterk als de wind, en geloof mij, die giert nu door alles heen. Ik stop mijn drum in de tas en besluit nog even verder naar boven te gaan om de komst van de zon te verwelkomen. Als ik bij de toren ben kan ik niets anders doen dan snel een plekje zoeken waar ik niet wordt gegeseld door de wind.
Bijzonder, de plaats waar ik kan schuilen heeft precies uitzicht op de plek waar ik mijn bloemenritueel gedaan heb voor de monniken. De zon is nog niet op maar ik zie dat het nu niet zo heel lang meer zal gaan duren. De lucht kleurt helemaal oranje; ik snap de boodschap en voel de warmte in mijn hart, maar ook hier weet de wind me zelfs te geselen. Als ik naar de plaats kijk waar de bloemen liggen zie ik iets heel bijzonders. Elke keer als ik kijk zie ik schaduwen over het gras gaan alsof het gras gestreeld wordt, en ik zie drie kraaien zweven op de wind, precies boven de plaats waar ik de cirkel heb getrokken.
Ik wou dat ik mijn camera had meegenomen, het is zo geweldig om dit te zien.
Terwijl ik op de komst van de zon wacht kijk ik uit over het land van Avalon, de wind zorgt er echt voor dat ik mij moet verschuilen in een hoekje van de toren.
Steeds meer besef ik dat ik ooit hier een leven gehad heb. ik voel dit door elke vezel van mijn lichaam, ook voel ik de boosheid over het grote onrecht wat door Henry VIII hier is aangericht.
Als eindelijk grootvader zon begint op te komen pak ik mijn drum weer uit en begin weer te drummen, heil en welkom zing ik terwijl ik mijn drum over de vallei laat galmen. Ook de zon is helemaal oranje, het is zo geweldig om dit te zien en dit moment te mogen beleven.
Inmiddels is er een vroege bezoeker die ook de opkomst van de zon wil vastleggen en ik denk, het is tijd om terug te gaan.
Als ik op weg terug wil gaan, pakt de wind mijn hoed af en neemt hem mee, hoog de lucht in. Ik probeer hem nog achterna te lopen maar hij is spoorloos verdwenen. De wind is zo sterk dat hij wel kilometers mee genomen kan worden. Ik staar over het landschap op zoek naar mijn kostbare hoed, ik probeer via de zijkant de Tor af te gaan maar dat is toch wel erg steil en ik donder bijna naar beneden. Heel in de verte zie ik iets zwarts, dat zou mijn hoed wel eens kunnen zijn maar als ik uiteindelijk dichterbij kom is het een klein zwart konijntje. Jeetje, denk ik, mijn hoed is in een konijn veranderd, en ik besluit het zoeken maar op te geven, ik ben moe en baal dat ik mijn hoed heb geofferd aan moeder aarde.
Als ik terugga is Glastonbury nog steeds in rust, een enkeling is maar net op en langzaam begint de stad weer tot leven te komen.
In de Dragonfly slaapt iedereen nog, ook mijn vrouw slaapt nog en als ik onze kamer binnen kom wordt ze wakker.

Als ik een paar uur geslapen heb gaan we naar de ruïne van de Abbey.
Zo belanden we in de Abbot's kitchen die als enige geheel gespaard is gebleven van de waanzin van Henry VIII.…
Als we daar zijn komt er een dame binnen, ze ziet eruit als iemand die gewoon even langskomt en we raken in gesprek. Ze vertelt ons dat ze geen dienst heeft en dat dit haar kantoor is. We raken opeens veel dieper in gesprek en ik vertel haar wat mijn eerste ervaring was in Glastonbury met de verbinding tot de kruiden die ik toen doorkreeg.
Ook vertel ik haar dat ik drie monniken daar dood had zien gaan en hoe hun lijdensweg geweest was, op weg naar de Tor.
Ik vertel haar over de foto die ik per ongeluk genomen had in de kapel. Ik fotografeerde een speld in een hooiberg zo vertelde ik haar. Opeens zie ik een verandering in haar. Ze vraagt of wij in reïncarnatie geloven; we vertellen haar dat we allemaal eerder geleefd hebben en ze vertelt ons dan hoe wonderlijk het is dat ze hier haar taak mag vervullen. Dan vertelt ze dat ze eigenlijk een reïncarnatie is van Alyce Cleeve is die hier in 1538 ook leefde en begint het hele verhaal te bevestigen van mijn ervaring....
Ik neem het verhaal op met mijn camera en beloof haar dat als mijn verhaal klaar is en ook op film gezet is, ik het haar zal gaan mailen.
Onvoorstelbaar hoe dingen lopen in dit leven, dankbaar en vol van alle belevenissen vertelde ze nog wat oude geheimen van de oude tijd, wat men zoal deed met kruiden. Dat men vroeger dacht dat, als een kruid op de kwaal leek het er ook als remedie uitstekend voor geschikt was. Wat bijzonder, ook in deze tijd weet eenieder dat walnoten op hersenen lijken en goed voor de hersenen zijn en dat ook wetenschappelijk bewezen is dat dat ook heden ten dage nog steeds klopt. Ze neemt mijn vrouw apart en vertelt haar over een natuurlijke viagra die men vroeger gebruikte. ik hoor mijn vrouw in lachen uitbarsten en word nu toch wel heel erg nieuwsgierig. Als ik uiteindelijk te horen krijg hoe deze natuurlijke viagra vroeger gebruikt werd krijg ik het toch wel wat benauwd. Als een man vroeger erectieproblemen had plukte men brandnetels en wreef deze over zijn tere delen. Met als gevolg........ tja, probeer het uit zou ik zeggen. Ook vertelde zij dat, als je vroeger last van jeuk of pijn had je jezelf dan moest behandelen met brandnetels; deze gaven een prikkeling (verlichting) waardoor je de jeuk of pijn direct vergat.
Als we later de kapel binnenkomen waar ik de foto genomen heb van de drie galgen waar de monniken zijn opgehangen, is daar een klein damesorkest aan het oefenen. De muziek die ze maken is prachtig en stamt uit de tijd van de grote Abbey. En ook hier maak ik een opname van met hun toestemming.
Ik maak nog foto's van de wandtekeningen van het geheel en vertel weer mijn ervaringen. Gelukkig is er een vrouw die Nederlands spreekt en ze vraagt of ik mijn verhaal met haar wil delen. Ik laat haar de tekening zien zoals hierboven en wijs haar op de drie galgen. Ik vertel haar dat ik naast dit verhaal een film ga maken over deze drie monniken en mag hun muziek gebruiken. Voldaan verlaten we daarna de grote Abbey, op weg naar het volgende avontuur.

Blessed Be,
Oiram

Memorial
Abbot Whiting was one of the few heads of religious communities who stood firm against Henry VIII and the Royal Supremacy; and paid for it with his life, on the Tor which rises above the town.
With the Treasurer of the Abbey John Thorne and its Sacrist Roger James he was dragged on a hurdle to the hill-top and there cruelly executed.
Their quartered bodies were distributed among local towns to discourage others, their heads set up above the Abbey Gate of Glastonbury.
In 1895 Pope Leo XIII beatified the Abbot and his two companions.

 

Ik heb een heerlijke week beleefd met de groep!
Volkomen blanco en zonder verwachtingen ben ik begonnen aan de reis naar Glastonbury met een groep mensen die ik helemaal niet kende, op twee na!
Het was een prachtige omgeving en de wandeling naar de Tor was heel bijzonder.
De viering van Beltane was heel mooi.
Mijn favoriete plek was/is de Godinnentempel.
De moonlodge bijeenkomst voor en door vrouwen heeft bij mij heel wat in werking gezet.
Wat ik ook prachtig vond waren de drumsessie in de tempel. Heel indrukwekkend.
Het zou te veel worden als ik alles zou opsommen wat mij heeft geraakt.
Ik wil iedereen van de groep bedanken, jullie zijn allen hele lieve bijzondere mensen. Ik voelde mij thuis en kon alles met jullie delen en dat gaf een extra dimensie aan de reis.
Jullie zijn voor mij heel dierbaar en ik hoop jullie allen gauw te zien.
Lieve Cathain nogmaals bedankt voor de geweldige organisatie, en Oiram bedankt voor de uitnodiging!
 
Liefs en dikke knuffel,
 Mina

 

Dit jaar ging alles anders dan ik gewend was; de groep was nog nooit zo groot, we aten in andere eetgelegenheden, gingen elke dag naar de supermarkt, hielden onze gezellige avondjes gewoon in de eetkeuken van onze B&B, eindelijk was de Mariakapel open... Het was allemaal leuk en goed.

Avalon stond in het teken van Beltane: aan de buitenkant vrolijkheid, uitbundigheid, genot, sensualiteit, losbandigheid, vereniging. En aan de binnenkant de vereniging van het mannelijke en het vrouwelijke op een ander, dieper niveau. Het niveau waar de persoonlijkheid zich verenigt met de ziel, de samensmelting en heling van het mannelijke en vrouwelijke deel in jezelf.

Naast alle mooie en intense belevenissen van deze week heeft de middag in de onderaardse tempel van de Witte Bron het meeste indruk op me gemaakt. Daar, bij Herne ben ik het diepst in mezelf gegaan en voelde ik niet alleen de diepe verbondenheid met mijn eigen vrouwelijke deel maar ook van de vrouwen die bij me stonden in de nis van Herne. De man die de vrouw heelt. Ik heb het zien gebeuren en ben er heel dankbaar voor.
We hadden de tempel voor ons alleen en de keeper bewaakte de deur. Ineatum en ik begonnen rustig te drummen bij Herne. 's Ochtends was ik wakker geworden met de juiste chant in mijn hoofd en die zongen we nu voor Herne. Langzamerhand druppelden de vrouwen van onze groep binnen, de meesten met hun drum. Het drummen werd langzamerhand heftiger tot ineens een rauwe energie bezit van onze drums nam. Er was geen houden meer aan, we gingen helemaal los en verder dan dat. Ik zag en voelde hoe deze prachtige vrouwen omgingen met hun persoonlijk verdriet - met een verbeten gezicht op de drum rammend, zichzelf verliezend in een wilde sensuele dans voor Zijn altaar, huilend, schreeuwend, weglopend en weer terugkomend - en ik riep Herne met alle kracht die in me was. Hij gaf gehoor aan mijn roep. De energie raasde kolkend door de nis. Ondanks de enorme hitte stond het kippenvel huizenhoog op mijn huid. In een zich herhalend patroon ebde de energie langzaam weg om direct weer op te laaien en onze drums gingen mee in dat ritme, ons erin meetrekkend. Tijdens de rustige momenten bad ik in stilte om heling voor deze vrouwen en op de hoogtepunten schreeuwde ik om ze aan te moedigen. Het werd een uitputtende drumsessie. Een paar mannen van onze groep sloten zich al drummend aan en hielpen mee. En nog was het niet klaar, de opeenvolgende climaxen lieten het geluid tegen de stenen wanden brullen en deden de tempel trillen. Er ontstond een wervelwind om ons heen, ik voelde de heftige beweging rondgaan en ik hoorde het rondzingen van een didgeridoo - die er niet was. En het zong maar door en door. Totdat het eindelijk... eindelijk afnam en tenslotte wegebde. Mijn stem brak en ik was nat van het zweet en helemaal leeg. Uitgeput maar heel voldaan. Toen ik weer op adem was gekomen stond ik op en liep naar het ronde waterbassin. Zonder na te denken stapte ik met blote benen in het ijskoude water dat tot halverwege mijn bovenbenen kwam. Ik had behoefte aan contact met mijn Godin, de Vrouwe van Avalon, behoefte aan Haar zachte energie. Ik danste met de klok mee het ronde bassin rond en kreeg al gauw gezelschap. We zongen voor Haar en bewogen mee op het ritme door het water. Het water dat haar zuiverende werk deed en pas toen ik me helemaal gereinigd en uitgerust voelde verliet ik intens dankbaar het bassin.
Ineatum en ik gingen naar het Beltane-altaar waar we een bescheiden Beltane-ritueel uitvoerden. Het altaar had een rode en een witte draperie en we kleedden het altaar verder aan met kaarsenstandaards, een rode en een witte kaars, linten en wierook. Ineatum en ik namen elk een kaars en ontstaken ze; onder het uitspreken van onze wensen voor de tempel smolten ze samen en we zetten de rode kaars op het witte kleed en de witte kaars op het rode kleed. We reinigden elkaar met Heilig hout en in de palosantogeur zegenden we elkaar. Mooi, eenvoudig en respectvol. Met liefde in mijn hart gaf ik mijn eigen lieve Hps mijn Beltanezegen, blij dat ik dit met haar kon delen op deze plek. En ik ontving haar zegen; dankjewel lieve Ineatum voor je mooie woorden.

Cathain