In mei 2006 hebben Avalon en Inis Witrin een spirituele reis gemaakt naar Glastonbury in Engeland.

Lees het verslag:

Vrijdag vroeg in de middag zetten we voet op de heilige bodem van Glastonbury; de reis was heel soepel verlopen en iedereen had er erg naar uitgekeken. Onze B&B de Dragonfly was heel gezellig en het zonnige weer nodigde ons uit voor een verkenningstocht in het dorp. We verlekkerden ons aan de vele heksenwinkeltjes in de Highstreet, de een nog leuker dan de ander. Uiteindelijk kwamen we terecht bij de Glastonbury Experience waar we in een fantastisch sfeertje heerlijk gegeten hebben in een hofje met nog meer gezellige winkeltjes. Maar de Tor trok aan ons en we gingen na ons maal op zoek naar de ingang, die naast de Chalice Wells bleek te liggen. En daar was ze dan, de heilige berg die het middelpunt vormde van ons bezoek. De energie werd voelbaarder naarmate we verder liepen. Jaci en ik werden erdoor gegrepen en konden het niet laten over het betonnen pad naar boven te rennen, helemaal naar de top, terwijl de rest lekker in het gras lag. Wat een energie, geweldig gewoon. We laafden ons eraan terwijl we van het uitzicht genoten op de zonnige westelijke helling.

Vrijdagavond werd zoals gepland Beltane gevierd aan de voet van de Tor met een vuurdans in het donker. We werden onverwachts begeleid door het geluid van een djembé, dat van de Tor kwam. Een stemmige afsluiting van een geweldige eerste dag.

Zaterdagochtend stond een bezoek aan de rode bron op het programma. Na een prima nachtrust en dito ontbijt liepen we naar de tuinen en een oase van rust kwam ons tegemoet. We genoten van de meditatieve stilte en de energie, die bij de put van de bron zo sterk was dat ik er hoofdpijn van kreeg. Er mocht water getapt worden in speciale flesjes onder de leeuwenkop bij een nazaat van de Haagdoornstaf, ooit door Jozef van Arimethea bij zijn aankomst hier de grond in gedreven. Het ijzerhoudende water heeft een helende werking en is rood. Symbolisch staat het voor de vruchtbare bloedstroom van de Godin in elke vrouw; het smaakt ook naar bloed. De tuinen staan vol met prachtige bloemen en beelden en er zijn oude stenen in verwerkt. De twee 2000 jaar oude yew trees beneden in de tuin hebben een hoog knuffelgehalte en bij de uitgang was, alweer een leuk winkeltje waar we niet omheen konden.

Zaterdagmiddag werd er tijdens een rondje door het dorp flink geshopt. We kregen maar geen genoeg van de sfeervolle winkeltjes en wisten al prima de weg. Na een klein avonddutje hebben we in een lokale pub lekker gegeten en gedronken en ons eigen feestje gevierd. Erg gezellig.

Zondagochtend waren we klaar voor het labyrint van de Tor. We begonnen onder een stralende zon bij de oude stenen achter het bankje. In stilte en op gepaste afstand van elkaar om elkaar niet te storen liepen we in een sliert het patroon van het labyrint. Het werd voor ieder een persoonlijke tocht die na ongeveer twee uur eindigde. Op de top konden we languit op het gras uitrusten. Niemand had daarna nog zin om het labyrint terug te lopen...

Maandagochtend verzamelden we heel vroeg om het labyrint terug te lopen; we hadden redenen om aan te nemen dat dit verstandig was om te doen vóórdat we naar huis gingen. Het zou niet gemakkelijk worden. Het had de hele nacht geregend en de paden waren nat en erg glibberig. Binnen de kortste keren zaten we onder de blubber en sopten we in onze schoenen. Na ruim vier uur konden we in het dorp van onze koffie gaan genieten. Daarna snel naar de Dragonfly om droge, schone kleren aan te doen en onze bagage op te halen. We mochten onze bus van half twee niet missen.

Maandagmiddag in de bus begon onze terugreis, die zo mogelijk nog soepeler verliep dan de heenreis. De dagen waren omgevlogen en toch hadden we allemaal het gevoel dat we er al heel lang waren. Misschien stond de tijd even stil toen we in de Andere Wereld waren...

PERSOONLIJKE BELEVINGEN

Zondag was de dag van de Tor, een magische berg met een labyrint dat op een speciale manier gelopen moest worden. Het labyrint bestaat uit 7 niveaus die voor de 7 chakra’s staan en waar de elementen in verwerkt zijn. Het labyrint schijnt universeel te zijn en is te vinden over de hele wereld, ook bij de Hopi indianen. Het staat voor wedergeboorte; dat gebeurt ook en hoe...

Je begint in het midden bij het derde niveau, element vuur en kracht, dan 2, 1, 4, 7, 6, 5. Voor je dat ging doen, moest je eerst contact maken met twee oude stenen (keien) door er op te staan; een derde steen lag bij het derde pad, daar maakte je contact met je handen. De tocht heen wisten we, duurt ongeveer 2 uur.

Bij het contact maken voelde ik mijn emotie al opkomen, bij de derde steen kwam het echt naar boven, het derde pad heb ik lopen huilen, van geluk, dankbaarheid, weggestopte emotie. We liepen allemaal achter elkaar zodat we niet in elkaars energie zaten en spraken niet. Ons stopwoord indien nodig was AVALON. Tijdens de heentocht kwamen er allemaal inzichten bij mij binnen. Over mijn zoon kreeg ik binnen, laat hem zijn eigen pad vinden, hij komt er wel op zijn eigen manier en kracht, hou wel een oogje in het zeil. Over mijn dochter laat haar maar varen zij heeft veel wijsheden in zich, help haar alleen wanneer zij daar om vraagt. Ook kreeg ik door dat ik trots mag zijn op zo'n familie achter me, op de eenheid die we vormen, zij laten me begaan, horen me aan, laten me groeien, de belemmering die ik soms voel doe ik zelf, ik ga zelf buiten mijn gezin staan. Het klopte als een bus. Overal voelde je de energie, ineens kwam ik erachter dat ik op een wel erg smal pad liep en op een hoogte dat wanneer je een misstap maakte je behoorlijk kon vallen en dat terwijl ik hoogtevrees heb. Maar ik voelde me veilig en had totaal geen last van de hoogte of angst, heel bijzonder. Meestal als ik veel loop in bossen bijvoorbeeld krijg ik last van mijn schouders, nu had ik daar geen last van. Onderweg ben ik ook nog vastgepakt door een lange braamtak, die tak wikkelde zich om mijn been heen tot aan mijn knie, echt heel apart. Toen we bijna de top hadden behaald en dachten dat we er waren, kwam onze priesteres terug en zei dat we anders moesten lopen. Toen gaven ik en nog twee anderen het op; we voelden ons goed en waren best moe van het geklim. Boven bij de toren gingen we mediteren; ik sloot mijn ogen en zag Jezus aan het kruis (ik dacht wat moet ik hier nu mee, een niet-gelovige en dan Jezus zien). Men zegt dat Jezus ook op de berg Tor is geweest. Na een tijdje heerlijk op de berg gezeten te hebben en bij de toren (door het christendom in de middeleeuwen geplaatst) zijn we moe maar voldaan de berg afgelopen, niet wetend dat als we op deze wijze de berg afliepen het niet voltooid was. Daar kwamen we ’s avonds achter door het boek wat gekocht was. Heerlijk uitrustend op ons bed, kwam men ons vertellen dat we terug moesten om de berg goed af te lopen om zo de transformatie af te ronden. We hadden alleen nog de maandagochtend, juist die ochtend hadden we gepland voor de abdij, daar waar King Arthur zou zijn begraven; dit bezoek kon dus niet meer plaatsvinden. De Tor nam ons in beslag, we waren in de ban van de Tor geraakt. Dus maandagochtend om 7.00 uur op om te ontbijten en om 9.00 uur liepen we in de stromende regen op de berg. Sommigen van ons begonnen waar we die dag daarvoor geëindigd waren, ik ook dus. Level 5 hadden we niet gelopen, juist bij dat level bleek nog een kei te liggen waar vroeger de ingang was binnen in de berg. Zo zegt men ligt binnen ook een labyrint en stroomt vanuit daar het heilige water naar de Chalice well. Door het aanraken van deze kei ga je naar het 8e (Onderwereld) en 9e level (Innerlijke wereld). Bij het sluiten van mijn ogen en het aanraken van de steen zag ik dat ik door een ondergrondse gang liep, er kwam een vrouw in een wit gewaad naar me toe over een brug; ik liep naar haar toe, zij gaf mij een kaars en zei dat het de kaars van verlichting was, zo blijf je in het licht staan. Nadat ieder klaar was, namen we allemaal een hap van de appel die we mee hadden genomen. Daarna vervolgden we ons pad en liepen de levels 5, 6, 7, 4, 1, 2 en 3. Alles verliep goed ondanks de regen en de modderige paden; tot het 2e level, daar kreeg ik het zwaar, ik was op en moe, gleed telkens weg, het 3e niveau kon ik niet meer opbrengen. Uitgeblust ging ik op de steen zitten bij het derde pad, de rest ging verder. Na twee minuten voelde ik een kei op mijn derde chakra komen, een onbehaaglijk gevoel. Na ongeveer 10 minuten kwam de rest ook bij de kei. Ik dacht: shit kon ik die 10 minuten niet opbrengen. Zo goed als ik me de dag daarvoor voelde zo onbehaaglijk voelde ik me nu. We liepen terug naar onze koffiebar. Het zat me niet lekker en om 12.20 zei ik tegen de groep dat ik terug wilde lopen en dat ik zou zorgen dat ik om 13.15 uur bij de bushalte stond. Daar ging ik en onderweg zakte mijn onbehaaglijke gevoel, ik maakte weer contact met de keien en liep level 3 op; na ongeveer 3 minuten hoorde ik een stem die zei: Keer terug, het is goed. Ik heb nog even gemediteerd bij de boomgaard en liep terug, om 13.15 was ik bij de bushalte.

Thuis weer veilig aangekomen, merkten mijn man en ik op dat de poes anders op mij reageerde, ook keek hij telkens achter mij, terwijl hij kopjes gaf, net of er iemand bij me was, hij bleef mij maar aanhalen, ook de koffers benaderde hij anders.

De volgende ochtend (dinsdag) werd ik wakker met een steen op mijn maag en ik bleef mij maar afvragen waarom ik niet die derde level kon, maar daar was telkens die stem die zei dat ik mijzelf niet zo moest veroordelen, wees trots en kijk wat je allemaal hebt volbracht, kijk daar naar. Maar goed mijn kwelgeestjes zijn hardnekkig. Normaliter als ik me zo voel (komt gelukkig maar zelden nog voor) kost dit me energie en raak ik uitgeput; wat me nu opviel is dat ik mijn energie bleef houden en constant een glimlach bleef houden. Zelfs in het weekend (Glastonbury) was ik onvermoeibaar en bleef energie houden. Zo nu ook, ik raakte niet uitgeput. Tot op heden voel ik mij nog steeds verbonden met de Tor en voel nog steeds die energie door mij stromen, ben beter geaard en heb meer energie. We gaan zeker weer terug en dan loop ik mijn derde level.

Diosa


Voordat ik de Glastonbury Tor in levende lijve zag trok deze berg me al aan; toen hij in mijn dromen kwam werd het tijd om er heen te gaan. Ik gaf gehoor aan de roep van Morgen. Eenmaal op deze grond voelde ik een energie waarmee ik bergen kon verzetten. Ik had al gehoord en gelezen over de magische energie die hier heerste en nu ondervond ik het zelf. Ik bleef fit en energiek. Het hele dorp is magisch en zeer energetisch en de mensen die er wonen en er op bezoek zijn ogen vriendelijk en behulpzaam. Je voelt je er al snel thuis. Dat gold ook zeker voor mij; het kwam me bekend voor en ik wist snel de weg alsof ik er eerder gelopen had. Het gezellige dorp met zijn kathedraal, zijn bijzondere winkeltjes, zijn Avalon Foundation, ons favoriete blauwe hoekje, de heilige bronnen, alles is mooi en magisch. En toch was voor mij de Tor het heiligst. Vanaf het moment dat ik hem vanuit de bus zag voelde ik dat ik thuiskwam en werd ik er naar toe getrokken. Ik kon er geen weerstand aan bieden. Dit was het land van mijn Godin, mijn voorouders en van mij. Dit gevoel werd nog versterkt door twee ontmoetingen die ik had. De eerste was in het dorp; ik stond een beetje te hangen voor een winkeltje terwijl de anderen binnen waren. Een vrouw passeerde me en met een vreemd gevoel keek ik haar na; het was me opgevallen dat ze sterk op me leek zoals ik een jaar of tien geleden was. Ze keek om en keek me recht en strak aan. Ik stond als vastgenageld want ik keek in mijn eigen gezicht. Toen stak ze de straat over en verdween. De tweede ontmoeting had ik bij de put van de bron. ’s Ochtends na ons bezoek was de energie die daar hing teveel voor mij en kreeg ik hoofdpijn. Aan het eind van de middag, net voor sluitingstijd en iets voor het avondeten besloot ik even terug te gaan om te ontladen. Ik zocht een plekje waar ik even alleen kon zijn en een heerlijke rust kwam over me. Toen ik me weer lekker voelde liep ik naar de bron; het was er druk met mediterende mensen. Ik ging op een plekje niet ver daar vandaan zitten waar ik uitzicht had op de bron. Eén voor één verlieten mensen de bron; een stelletje wat me vagelijk bekend voorkwam, bleef zitten in meditatie. Ik keek naar ze omdat er een heerlijke rust van ze uitging. De vrouw had hetzelfde haar als het mijne, zag ik, en ook dezelfde neus. Ineens draaide ze haar gezicht naar me toe, opende haar ogen en keek me recht aan. Verbijsterd keek ik voor de tweede keer die dag in mijn eigen gezicht, van zo’n vijftien jaar geleden dit keer. Ik schrok ervan en bleef zitten waar ik zat. De man naast haar had niets in de gaten en toen zij weer voor zich keek, bekeek ik hem iets uitgebreider: hij leek op de vriend die ik vijftien jaar geleden had. Het moest niet gekker worden! Zat ik nou naar een parallelle wereld te kijken waarin ik mezelf en mijn vriend kon zien. Ik had daar wel eens over gelezen in de boeken van Seth. Toen het stel de tuin verliet keken ze beiden tegelijk nog een keer om naar mij; daarna liepen ze hand in hand weg. De tuin ging sluiten en ik rende naar ons hofje waar mijn heksen heel lief zojuist mijn eten op tafel hadden gezet.

Zondag gingen we dan toch echt het labyrint lopen. Vanuit een Avalonboek hadden we ons voorbereid en ik wist hoe ik moest lopen. Maar toen ik er voor stond kwamen de twijfels. Hoe zou ik al die paden nou kunnen onderscheiden. Ik vroeg Morgen om hulp en in perfect love and perfect trust zette ik de eerste stappen. Mijn voeten leken zich als vanzelf vast te zuigen op het pad en toen wist ik dat het goed zou gaan. We hadden afgesproken om in stilte te lopen zodat ieder voor zich eigen ervaringen op kon doen. Het zonnetje scheen heerlijk en ik voelde me vol energie; ik heb gerend, hele stukken over boomwortels op het derde pad, water geofferd op het tweede pad, gemediteerd op het eerste pad, mijn relaties overdacht op het vierde pad, gezongen op het vijfde pad en op het zesde en zevende pad heb ik me afgestemd op mijn Godin. Als ik twijfelde tussen twee paden stuurde ze een kraai die op het juiste pad ging zitten; in perfect love and perfect trust. Heel mooi was dat. Na ongeveer twee uur waren we er en konden we lekker in het gras uitrusten en mediteren. Niemand was daarna nog te motiveren om het labyrint terug te lopen. Dat voelde helemaal niet goed; wat opgebouwd wordt moet ook weer afgebouwd worden. Ik heb gepoogd om namens de groep het derde pad terug te lopen en zo af te sluiten; en nog voelde het niet goed. Zo kon ik morgen niet naar huis.

’s Avonds sloeg ik het Avalonboek open en mijn oog viel direct op de enige vetgedrukte zin op de bladzijde waarin stond dat je in een psychisch doolhof kon belanden wanneer je het labyrint niet terugloopt. Dat was het, nu gingen we zeker teruglopen; het programma werd omgegooid want we hadden nog maar een half dagje.

Maandagochtend na een heel vroeg ontbijt gingen we op weg; behalve Jaci die zich ziek voelde. Ik had het ’s nachts al horen regenen en het druilde nog steeds. Het zou een barre tocht worden; de paden waren nat en glibberig. Het labyrint terug begon op het vijfde pad bij de pelgrimssteen naast de oude offerboom. De helling was steil en het blubberige smalle richeltje hielp ons niet echt. We moesten ons best doen om ons staande te houden in het weinige houvast dat we hadden. De 2000 jaar oude steen stond vol met tekens en daar bij het einde en het begin beleefden we het achtste en negende niveau van het labyrint: de Onderwereld en de Innerlijke wereld. Ik hoorde het water diep beneden in de Tor stromen en in mezelf ervaarde ik Morgen. Heel mooi moment. Vanaf hier liepen we het labyrint terug. Op de westkant op deze hoogte was een mooie echo te horen; het was inmiddels droog en het begon op te klaren. Wel zaten we tot onze knietjes onder de blub en sopten we in onze schoenen. We hielden vol, rondje voor rondje. Het ging stukken langzamer dan zondags want sommige stukken waren zo glad dat ik me aan prikkeldraad en takken omhoog moest hijsen. We kwamen langs en over konijnenholen en dassenburchten. Ook nu wezen de kraaien de weg. En ook in dit weer waren er mensen op de Tor. Het voelde heel goed en na bijna vier uur konden we het afsluiten. Het was voltooid, nu kon ik naar huis...

Weer thuis stond de Gehoornde die ik gekocht had al snel naast Morgen op mijn altaar. Gaaf!! Het hoge energieniveau dat ik in Engeland ervaren had, bleef: in bed lag ik nog na te sudderen; het was net of ik op een luchtbedje op de berg dreef. Heerlijk gevoel. Totaal niet moe, lichamelijk niet en geestelijk niet. Het waren intense dagen, met ervaringen en inzichten op verschillende niveau’s. Het was mystiek en magisch en ik ga zeker terug...

Cathain